Αγκύρωμα σκάφους & διατροφή του μπαλά |
Τετάρτη, 21 Απρίλιος 2010 17:50 |
Αγκύρωμα.Το σοβαρότερο πράγμα στο ψάρεμα του μπαλά. Οι τεχνικές και οι ΑΡΜΑΤΩΣΙΕΣ είναι πολλές, εγώ θα σας περιγράψω δύο παραλλαγές. Η σωστότερη είναι με άγκυρα και αλυσίδα (σκίτσο 1). Θέλει μεγάλη εμπειρία στο ρίξιμο, αλλά κυρίως στο στρώσιμο της αλυσίδας στο βυθό, που είναι το σημαντικότερο. Το μήκος της αλυσίδας πρέπει να είναι 6-8 μ. και το βάρος της λίγο μεγαλύτερο από το βάρος της άγκυρας. Επειδή η άγκυρα είναι ιδιοκατασκευή, δεν έχει μεγάλο βάρος, κατασκευάζεται από κορμό περίπου 1 μέτρο, 10-12άρα μπετόβεργα ενισχυμένη stal και για δόντια κολλάμε και δένουμε με χοντρό σύρμα 4 δόντια ημικυκλικά 0,6 πάχος και 40 πόντους μήκος μαλακό σίδερο οικοδομής, ώστε σε ένα καλό σκάλωμα να λυγίσουν και να ανοίξουν (σκίτσο 2). Έχουμε μαζί μας και μια απλή σωλήνα σιδερένια, ώστε να επαναφέρουμε τα δόντια στη σωστή τους θέση όταν ισιώνουν. Το σχοινί που χρησιμοποιούμε είναι πλεχτό βυθιζόμενο από 0,4 έως 0,8 μ., ανάλογα το μέγεθος της βάρκας και το βάρος της άγκυρας αλυσίδας. Κατά το κατέβασμα κρατάμε με τη μηχανή το σκάφος όρτσα στον καιρό ώστε τα ρεύματα να τραβούν την άγκυρά μας αντίθετα από τη βάρκα προς τα εμπρός δυο-τρεις φορές, σταματάμε το κατέβασμα της άγκυρας ώστε να ξεδιπλωθεί και να τεντώσει η αλυσίδα. Όταν νιώσουμε ότι η άγκυρά μας πάτωσε, αφήνουμε 5-6 μ. και περνάμε το σχοινί μια βόλτα στο κοράκι της βάρκας. Περιμένουμε να αισθανθούμε λίγο την κόντρα από το βάρος της άγκυρας και απελευθερώνουμε πάλι 8-10 μ. σχοινί. Αυτό το επαναλαμβάνουμε ανάλογα με τη διαμόρφωση του βυθού, 3 με 4 φορές, ώστε η αλυσίδα να τεντώσει σωστά και κόντρα στο επιφανειακό ρεύμα που κρατάει τη βάρκα μας κόντρα στον καιρό, δίνει ταυτόχρονα στην άγκυρά μας το περιθώριο να σκαλώσει σωστά και να μην σηκώνεται κάθε φορά που τεντώνει η αλυσίδα. Αφήνουμε όσο σχοινί χρειαστεί για να φτάσουμε στο σημάδι μας με τα ψάρια όπως έχουμε προαναφέρει και τώρα τα σπουδαία. Η τεχνική αυτή λέγεται αμορτισέρ όταν πατώσει σωστά η άγκυρά μας και αφήσουμε αρκετό σχοινί ώστε να φτάσουμε κόντρα στο σημάδι μας δένουμε επάνω στο σχοινί μια μικρή σημαδούρα (π.χ. ένα μπουκάλι 1,5lt κόκα κόλα) (σκίτσο 4).
Αφήνουμε σχοινί περίπου ίσο με ένα μήκος της βάρκας μας κάθετα από το βυθό.Η αλυσίδα περνάει μέσα από τον κρίκο και λόγω του ότι είναι βαρύτερη από την άγκυρα κρεμάει σαν αντίβαρο από τη μια πλευρά του μπετονιού και από την άλλη η άγκυρα σκαλώνει στο μπετόνι και τα δύο πλέον στέκονται μαζί με Στόμα και διατροφικές συνήθειες.
Ο μπαλάς έχει σχετικά μικρό στόμα σε σχέση με τον όγκο του, σχεδόν στρογγυλό, με μικρά δόντια όχι πολύ κοφτερά, αλλά με πολύ σκληρό ουρανίσκο. Δεν δαγκώνει την τροφή του και γι’ αυτό δεν νιώθουμε το κλασικό τσίμπημά του σπάρου που προσπαθεί να αποσπάσει το δόλωμα με τα δόντια του. Ρουφάει το δόλωμά μας και προσπαθεί να το αποσπάσει χρησιμοποιώντας το σώμα του και τη δύναμη του σαγονιού του κι αυτό μας δίνει ένα τσίμπημα σαν βαρύ παρατεταμένο σπαρτάρισμα, τραβώντας ταυτόχρονα προς τα κάτω το δόλωμά μας.
Γι’ αυτό το λόγο ΤΟ ΑΓΚΙΣΤΡΙ ΜΑΣ πρέπει να καρφώνει προς τα έξω με μικρή κούρμπα για να λειτουργεί σαν μοχλός και να είναι πολύ κοφτερό με μεγάλο η τριπλο ψαροφάγο, ώστε να τρυπά και να συγκρατεί το ψάρι στο μακρύ ανέβασμα. Διάφοροι συνδυασμοί από αρματωσιές, (σκίτσο 6) 12 αγκίστρια με ατσαλόσυρμα, αντικριστά και από πάνω μια αρματωσιά με άλλα 10 ή 15 αγκίστρια μονά. Η καλύτερη μπαλαδοκαθετή της αγοράς. Τέλος, πάνω από το στριφτάρι ένα κοντό ενισχυμένο στριφτάρι με ένα κοντό συρμάτινο παράμαλλο για βλάχους, σκύλους, μουγκριά, αλλά και μεγάλους τόνους που χτυπάνε στο ανέβασμα, δολωμένο με ένα μεγάλο κομμάτι μπαλά, σαφρίδι ή καλαμάρι. Δεν διακινδυνεύουμε το μεγάλο αγκίστρι κοντά στο μολύβι γιατί τα σκαλώματα είναι συχνά, αλλά και γιατί όλα αυτά τα μεγάλα ψάρια δελεασμένα από τα πολλά δολώματα και από τα πιασμένα ψάρια, ανεβαίνουν και τρυγάνε την πετονιά μας μέχρι επάνω. Σε πολλές περιπτώσεις πιασμένα μεγάλα ψάρια στα πάνω αγκίστρια έχουν έρθει στον αφρό σχεδόν κοκορέτσι με την υπόλοιπη αρματωσιά καρφωμένη στο σώμα τους. Τέλος, τα φώτα, σιάλουμ αλλά και σπίθες, βοηθούν να μαλαγρώνουμε σε αυτά τα βαθιά και σκοτεινά νερά οπτικά και με το συνεχές ανεβοκατέβασμα να προσελκύουμε ψάρια από μακριά. Αυτό που βρίσκουμε συνήθως στο στομάχι τους είναι καραβιδοειδή και διάφορες γαρίδες, αλλά και πολτός από ψάρια. Δεν έχουμε βρει όστρακα ή κομμάτια τραγάνας που βρίσκουμε στα ψάρια στα ρηχά νερά. Ανάλογα την περιοχή δουλεύουν πολύ γαρίδα, σαφρίδι, φιλέτο σαρδέλα, καλαμάρι.Μια διαφορετική άποψη αναφέρει ότι ψαρεύουν τους μπαλάδες με ένα δεύτερο μολύβι 50γρ. (σκίτσο 7) πάνω από το στριφτάρι και αφήνουν μικρές οργιές λάσκα ώστε να ξαπλώσει η αρματωσιά και να δουλέψουν και τα πάνω αγκίστρια. Δεν ξέρω σε τι βυθό απευθύνονται, λασποτραγάνα λένε. Εγώ δε θα διακινδύνευα την αρματωσιά μου σε ένα βυθό, έτσι κι αλλιώς άγριο με σκαλώματα. Έχει συμβεί σε ένα ταξίδι να χαθούν και 20 αρματωσιές με μεγάλη οικονομική επιβάρυνση για υλικά όπως σπίθες, μολύβια, αγκίστρια, στριφτάρια, παραμάνες και κυρίως χρόνο, κάθε χαμένη αρματωσιά δεν μεταφράζεται μόνο σε 15-20€, αλλά και σε 20 λεπτά καθυστέρηση, με αποτέλεσμα στην ώρα που τρώνε τα ψάρια να χάνουμε καλές χεριές. Οι αρματωσιές που μένουν σκαλωμένες στο βυθό μας αναγκάζουν να αφήσουμε σχοινί, να αλλάξουμε τόπο και τα πιασμένα ψάρια προσελκύουν αρπακτικά, θράψαλα, μουγκριά, σκυλόψαρα, σκαρμούς, σπάθες, που μας κάνουν τη ζωή δύσκολη. |